بنی‌امیه (قرآن)از اقوام و قبایلی که در آیات قرآن به آنان اشاره شده، «بنی‌امیه» است. ۱ - معرفی بنیامیهبنىاميّة بن عبد شمس بن عبد مناف، از تيره‌هاى مهم قریش و از دشمنان سرسخت بنى‌هاشم و اهل بیت علیهم‌السلام بودند. برخى مفسّران، نزول آيه ۶۰ اسراء را درباره بنى‌اميه دانسته‌اند كه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله در رؤياى صادقانه‌اى مشاهده كرد، آنان چون بوزينگانى از منبر او بالا مى‌روند. طبق روايتى، آيه ۵۵ انفال در شأن بنى‌اميه نازل شد و آنها را بدترين جنبندگان روى زمين خواند كه به باطن قرآن کفر ورزيده، بدان ایمان نياوردند. براساس نقل مفسّران، «شجره خبيثه» در آيه ۲۶ ابراهیم بنى‌اميه دانسته شده كه اشاره به بى‌اصل و پايه بودن آنها دارد. همچنين آيات ۲۸ تا ۳۰ ابراهيم نيز درباره آنها نازل شده كه نعمت خدا را کفران و قوم خود را به هلاكت افكندند. [۱۲]
التکمیل و الاتمام، ص۲۱۳.
گفته شده: «قوماً لدّا» آيه ۹۷ مریم در شأن بنى‌اميّه و بنی‌مغیره نازل شده است. مفسّران مشهورى چون طبرى، «ألف شهر» در آيه ۳ قدر را ناظر به مدّت حكومت بنى‌اميّه دانسته‌اند كه ارزش يک شب قدر، بيش از حکومت هزار ماهه آنان است.۲ - پانویس۳ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۶، ص۴۳۶، برگرفته از مقاله «بنی‌امیه». رده‌های این صفحه : قبائل عرب | موضوعات قرآنی
|